Hayatın karmaşasında, bazen durup düşünür insan.
Neden her şey bu kadar zor, neden yollar bu kadar engebeli? Kalbimizde taşıdığımız umutlar, hayaller, neden bu kadar kırılgan?
Her adımda, her nefeste, bir parça daha yitip giderken, geriye ne kalır?
Zaman, acımasız bir öğretmen gibi, bize sabrı ve beklemeyi öğretir. Ama bazen, beklemek de bir yük olur.
Beklenen anlar, gelmeyen cevaplar, duyulmayan sözler…
Her biri, içimizde bir yara açar. Ve biz, bu yaraları sararken, daha da güçleniriz belki, ama aynı zamanda daha da yorgun…
İnsanlar, yüzlerinde maskelerle dolaşır. Her biri, kendi hikayesini saklar. Ama bazen, o maskelerin ardında ne olduğunu merak ederiz. Gerçekten kimdir karşımızdaki? Ve biz, kendi maskemizi ne zaman çıkaracağız..?
Sitem, belki de en insani duygulardan biridir. Bir beklentinin, bir umudun karşılıksız kalmasıdır aslında ama yine de, bu sitemin içinde bir sevgi yatar. Çünkü sitem, aslında bir umudun, bir sevginin ifadesidir. Ve biz, bu duygularla yaşamaya devam ederiz, her şeye rağmen..!